”ہائے اللہ جی! ہن میں کیہ کراں گی!“ رائمہ نے دکھی انداز وچ فریاد کیتی۔
”امی جی! میرے کولوں پانی دی بالٹی نہیں چکی جاندی۔“ رائمہ نے اپنا مسئلہ امی اگے پیش کیتا۔اوہ اوہدے مکھ تے پھیلی پریشانی ویکھ کے مسکرا پئے،فیر اوہدا چہرہ ہتھاں وچ لیندیاں ہویاں بولے:
”توں ماسی راحیلہ دے گھروں پانی بھر لیا کر، اوہناں دا گھر دادی اماں دے گھر دے نال ای اے۔“
”ایہہ ٹھیک اے۔“ رائمہ دا چہرہ خوشی نال کھڑ گیا۔ اوس دی زندگی دا سبھ توں وڈا مسئلہ جے حل ہو گیا سی۔اوہ دل وچ سوچن لگی کہ استانی جی ٹھیک کہندے نیں کہ اپنی امی، ابو کولوں کدی کجھ وی لکانا نہیں چاہیدا۔
٭
رائمہ دے ابو سرکاری ملازم سن۔اوہ جس محلے وچ رہندے سن،اوتھے اک بڈھی اماں دا وی گھر سی جیہدے وچ اوہ اکلے ای رہند ے سن۔
نکے وڈے سارے اوہناں نوں دادی اماں کہندے سن۔ اوہ اکثر بیمار رہندے سن۔ اوہناں دی اولاد نہیں سی جیہڑی ایس عمرے اوہناں دا خیال رکھدی۔
رائمہ دی امی اوہناں لئی کھانا بنا کے رائمہ دے ہتھیں بھیجدی سی۔ رائمہ اوہناں دے کمرے دی صفائی وی کر دیندی سی۔اوہ دادی دے پین لئی تازہ پانی گھڑے وچ پا دیندی سی، جیہڑا دادی دے سرہانے اِک میز اُتے دھریا ہوندا سی۔
رائمہ دی امی نے اوہنوں دسیا سی کہ ساڈے پیارے نبی حضرت محمدa اپنے گواہنڈیاں دا بہت خیال رکھدے سن۔سانوں وی اپنے گواہنڈیاں دا خیال رکھنا چاہی دا اے اتے دادی ساڈی گواہنڈن اے۔
ایسے کر کے رائمہ دادی دا بہت خیال رکھدی سی۔ اوہنوں ایہہ سبھ کرنا بڑا چنگا لگدا سی۔پر کجھ دناں توں اوہ پریشان رہن لگ پئی سی۔ اوس دی پریشانی دی وجہ ایہہ سی کہ اوہ اپنے گھر توں پانی دی جیہڑی بالٹی بھر کے دادی دے گھر لے جاندی سی، اوہ بھاری بالٹی چکنا اوہنوں اوکھا لگدا سی۔
استانی جی دی گل اوہدے ذہن وچ سی کہ کوئی وی پریشانی ہووے تاں ما پیو نُوں دسنی چاہی دی اے،انج پریشانی حل ہو جاندی اے۔ رائمہ نے جدوں اپنی پریشانی امی نُوں دسی تاں اوہناں نے گلی دی نکر وچ رہن والی ماسی راحیلہ دے گھروں پانی بھرن لئی کہیا۔
اوسے دن ماسی راحیلہ اوہناں دے گھر آئی تاں رائمہ دی امی نے اوہناں کولوں پانی بھرن دی اجازت وی لے لئی۔
ہن رائمہ لئی پانی بھرنا سوکھا ہو گیا سی۔ ایہہ سلسلہ کجھ دن چلدا رہیا۔ اِک دن اوہ ماسی راحیلہ دے گھروں پانی بھر رہی سی کہ وڈے بوہے دا تالا بند ہون دی آواز آئی۔
اوہنے بھج کے بوہا کھڑکا کے ماسی نُوں ایہہ دسن دی کوشش کیتی کہ پانی بھر لین دو، حالی تالا نہ لاؤ پَر اودوں تک دیر ہو گئی سی۔ ہُن اوہ اکلی ماسی راحیلہ دے ویہڑے وچ پریشان بیٹھی سی۔
اصل دے وچ اج اوہ معمول توں پہلاں آ گئی سی تے ماسی دے گھر دا بوہا کھلھا ویکھ کے پانی دی بالٹی ٹوٹی ہیٹھ رکھ کے بھرن لگ پئی۔ ماسی کدرے جا رہی سی، اوہنوں خبر نہیں سی کہ رائمہ گھر آئی ہوئی اے۔ ایس لئی اوہنے تالا لایا تے ٹُر گئی۔
ہُن رائمہ سوچ رہی سی کہ اوہنے اج ماسی کولوں گھر وچ وڑن توں پہلاں اجازت کیوں نہیں لئی سی تے اندر داخل ہون مگروں اوہناں نُوں سلام وی نہیں سی کیتا۔ ایہہ ضرور ایسے دی سزا ملی اے۔ اوہنے اپنے آپ نُوں کہیا:
”امی نے مینوں سمجھایا سی کہ کسے دے گھر داخل ہون توں پہلاں اجازت لئی دی ہوندی اے۔ گھر وچ داخل ہو کے سارے جیاں نُوں سلام وی کری دا اے۔ ایہدے نال ساڈیاں نیکیاں ودھ جاندیاں نیں۔ ہائے اللہ جی! ہُن میں کیہ کراں گی؟“ دُکھ نال اوہدیاں اکھاں اتھرواں نال بھر آئیاں۔ بالکل اوسے ویلے تالا کھلھن دی آواز آئی۔ اوہنے چھیتی چھیتی اپنیاں اتھرو بھریاں اکھاں صاف کیتیاں۔
”رائمہ پُتر! تُوں کس ویلے دی اندر ایں؟“ راحیلہ ماسی اوہنوں ویہڑے وچ بیٹھا ویکھ کے حیران رہ گئی۔
”مینوں معاف کر دیو ماسی جی! میں تہاڈے کولوں گھر وچ داخل ہون دی اجازت وی نہیں لئی تے اندر آ کے سلام وی نہیں کیتا۔ مینوں ایسے دی سزا ملی اے۔“ رائمہ دا سر شرم دے مارے نیواں ہو گیا۔
”میریے سوہنیے دھیے! مینوں تیری ایہہ گل بڑی چنگی لگدی اے کہ تُوں اپنی غلطی بڑی چھیتی من لیندی ایں تے جویں ای تینوں اپنی غلطی دا احساس ہویا، اوسے ویلے اللہ دے حکم نال مینوں یاد آ گیا کہ میں خالی ہتھ ای بازار وَل ٹُر پئی آں۔ ایس کر کے میں ادھے راہ توں مُڑ آئی۔ ہُن تُوں چھیتی نال گھر جا، تیری امی پریشان ہووے گی۔“
”جی ماسی جی!“ رائمہ نے سر ہلا کے کہیا تے پانی دی بالٹی چُک کے دادی دے گھر وَل ٹُر پئی۔
87
