کانے دی تقدیر … پنجابی نظم
شاعرہ: شُبھ کرن
کانے نُوں جد ٹہنی لگی
لوکاں لکھاں طعنے مارے،
ایہنے کیہ کر لینا ودھ کے
دھرتی اُپرّ پائے کھلارے،
نا کنبا ، نا حسن تے رتبا،
نا جچدی نا ملدی رلدی،
پتا، پَھل ، پُھل، مہک ویہونی،
بس چُلھیاں دے وچ بلدی،
ٹہنی ہسی ، چہکی ،بولی،
جد گئی میں چھانگی ،چھلی،
جد میری نبض گھاڑے نے ٹولی،
فیر کون اُڈاوے کھلی،
نال سیاہی لڈیاں پاواں،
بن قلم میں نکھراں سجاں،
سورج چانن مَٹھا پے جاوے
کاغذ دے نال بالھی پھباں،
جے میں آواں ہتھ بُلھے دے،
روحاں نُوں وی رنگ وچ رنگاں،
جے ہتھ آواں منصف وڈے،
منٹاں دے وچ سولی ٹنگاں،
کھیڈ نہیں ایہ جنم روپ دی،
کھیڈ کم ، کرم، تدبیراں،
تکھے جنہاں سُول ہنڈھائے،
اوہناں کرماں سنگ تقدیراں…
