رنگا بھالو سست ہون پاروں جنگل وِچ نالائق تے نکما مشہور سی۔ جس طرحاں انساناں وِچ کوئی بندہ سست ہو جاوے، کم کاج نہ کرے تے بس دُوجیاں تے اُمید لا کے کجھ حاصل کرن دی کوشش کرے تاں اجہیے بندے نُوں کوئی وی پسند نہیں کردا۔ بلکل ایسے طرحاں جنگل دے قانون وِچ ایہہ گل لکھی گئی سی کہ کوئی وی جنور کسے دُوجے جنور دا کھانا چوری نہیں کرے گا، آپ محنت کرے گا۔
پَر ہُن رنگے نُوں ایہہ گل کون سمجھاندا! اوہنوں سمجھان والا سمجھا سمجھا کے تھک جاندا پَر رنگا تاں اپنی موج مستی وِچ ای لگیا رہندا سی۔ اوہ کدی کسے دی مچھیاں چوری کر لئیاں اتے کدی شہد دی مکھیاریاں نُوں بھجا کے اوہناں دا ماکھیوں پی جاندا۔ اپنیاں ایہناں حرکتاں کر کے اوہ کئی واری کُٹ کھا چکیا سی پَر باز نہیں سی آ رہیا۔
اِک واری انج ہویا کہ سردیاں دی اِک رات رنگے نُوں چنگی بھکھ لگ گئی۔ اوہ اِک رُکھ ہیٹھاں بیٹھ کے سردی نال کمب رہیا سی۔ سردی تے بھکھ نے اوہنوں پاگل جہیا کر دِتا سی۔ اچانک اوہنوں رُکھ اُتوں بُھن بُھن دیاں آوازاں سنائی دِتیاں۔ رنگے نے جدوں اُپر ویکھیا تاں اوہنوں ماکھیوں دا اِک چھتا دِس پیا۔ ہُن تاں رنگے دے مونہہ وِچ پانی بھر آیا۔ اوہنے چھال ماری تے رُکھ اُتے چڑھ گیا۔ مکھیاریاں نے جدوں بھالو نُوں اپنے کول ویکھیا تاں ساریاں ڈر گئیاں۔
شہد دیاں مکھیاں وِچ اِک رانی ہوندی اے۔ ساریاں مکھیاں اپنی رانی دی گل مندیاں نیں۔ رانی نے بھالو نُوں کہیا کہ اوہ سارا شہد نہ لے جاوے سگوں جِنی بھکھ اے، بس اینا لوے۔ رنگا چاہندا تاں اوہ شہد دا سارا چھتا لے جاندا پَر اوس ویلے اوہ مکھیاں نال لڑن دے مُوڈ وِچ نہیں سی۔ اوہنوں پتا سی کہ شہد دیاں مکھیاں دا ڈنگ بڑا خطرناک ہوندا اے۔
رنگے نے بڑی چالاکی نال کہیا کہ اِک شرط تے اوہ انج کرے گا کہ جد وی اوہنوں بھکھ لگے گی، اوہنوں شہد دِتا جاوے گا۔
رانی نے اوس ویلے چھتا بچان دی خاطر ہاں کر دِتی پَر مگروں رانی نُوں اندازہ ہویا کہ بھالو اوہناں دی محنت مفت وِچ ہڑپنا چاہندا اے۔
کجھ دِن ایسے طرحاں ہوندا رہیا۔ رنگے نے اِک وڈا جہیا مرتبان چوری کیتا۔ شہد دیاں مکھیاں روز شہد اکٹھا کر کر کے اوس مرتبان وِچ پاوندیاں رہیاں۔ رنگا مزے نال مفت دا شہد کھان لگ پیا۔ رنگے نُوں ایس بدمعاشی وِچ مزا آون لگ پیا۔ جدوں وی شہد گھٹ ملدا، رنگا بھالو زور زور نال چیکاں مار کے درخت نُوں ہلا کے رانی نُوں ڈراندا۔
رانی نے بھالو دی ایس بدمعاشی توں تنگ آ کے اِک دن ساریاں مکھیاں نُوں اکٹھا کیتا تے کہیا: ”بھالو دی بدمعاشی روز دے روز ودھدی جا رہی اے۔ اوہ ساڈے کولوں زبردستی ساڈا کھانا لے جاندا اے۔ ساری دیہاڑ سُستی دی پنڈ بن کے رُکھ اُتے پیا رہندا اے۔ جہڑا جنور انج کرے، اوہ جنگل لئی اِک برا داغ اے۔ اجہیے بھالو نُوں سبق سکھانا چاہیدا اے۔“
مکھیاں نے بُھن بُھن دیاں آوازاں کڈھ کے رانی دا ساتھ دین دا اعلان کیتا۔
فیصلہ ایہہ ہویا کہ دوپہر ویلے بھالو اُتے اِکو وار حملہ کیتا جاوے۔ رانی نے ایس موقعے تے ہوراں جنوراں نال رابطہ کر کے مدد دی عرضوئی کیتی۔ باند روی بھالو توں تنگ سن کیوں جے بھالو اوہناں دے کیلے کھا جاندا سی۔ باندراں نے وی رانی دا ساتھ دین دا اعلان کیتا۔
دوپہر ویلے رنگا ماکھیوں دی اُڈیک کر رہیا سی، پَر حالے تیکر اِک مکھی وی شہد لے کے نہیں سی آئی۔ رنگے نُوں چنگی تپ چڑھ گئی۔ اوہنے غصے نال دہاڑ ماری جویں اَج اوہ رُکھ ای ڈیگ دیوے گا۔ اچانک اِک مکھی آوندی نظر آئی۔ رنگا اوہنوں چنگیاں سناون لگ پیا:
”میں تساں ساریاں نُوں رانی سمیت مار دیواں گا۔“
”رنگیا! ہُن بہوں ہو گیا اے۔ تینوں ایس بدمعاشی توں باز آنا پوے گا۔“رانی دی آواز آئی۔
”تیری ایہہ جرات کہ تُوں مینوں سمجھاویں، میں دسدا واں تینوں۔کتھے ایں، ساہمنے آ ڈرپوکنیے!“ اوس نے اینا ای کہیا سی کہ بہت ساریاں شہد دیاں مکھیاں دا شور سنائی دِتا۔
”ہائے! ایہہ کیہ کرن لگیاں نیں؟“ رنگا پچھانہہ ہٹن لگ پیا۔ اوہدا پیر تلکیا اتے اوہ رُکھ توں ہیٹھاں ڈِگ گیا۔ فیر شہد دیاں مکھیاں نے اوہدے اُتے حملا کر دِتا۔
”ہائے! آئی! میں مر گیا…اوئے!ہن نہیں کراں گا….. ہائے ہائے! کوئی بچا لوے مینوں!!!“
پَر ہُن کوئی بچان والا نہیں سی۔ دُوجے پاسے باندراں نے وی ناریل بھن بھن کے رنگے بھالو نُوں مارنے شروع کر دِتے۔ دو ای ناریل بھالو نُوں لگے سن کہ اوہدا سر پاٹ گیا۔ فیر بھالو نے جو دوڑ لائی تے کدی جنگل وَل نہ پرتیا۔
خورے اوہ کتھے گیا۔ کوئی کہندا اے کہ اوہدے سر دا خون نکلیا تے ایس کر کے اوہ مر گیا۔ کوئی کہندا اے کہ اوہنوں انسان پھڑ کے چڑیا گھر لے گئے۔ کوئی کہندا اے کہ اوہ پہاڑاں وِچ رہن لگ پیا اے، پَر سچ کیہ اے، اَج تیکر صحیح پتا نہیں چل سکیا۔
